Erik Pluis

De abstracte werken van Erik Pluis zijn een uitdrukking van zijn begrip van de wereld, waarbij artistieke zelfontdekking sterk wordt beïnvloed door reiservaringen.  Zijn werk, dat zijn inspiratie  vindt in zowel  de zeer kleine  microscopische werelden, als in het overkoepelende geheel van kosmische contexten,  is verankerd in een meditatieve, vaak  muzikaal  geïnspireerde wereld van zijn eigen indrukken, ervaringen, inzichten en staten van zijn,  waarbij zijn werken abstracte projectievlakken van innerlijke reflecties worden. Deze onophoudelijke stream of consciousness ontvoert eerst de kunstenaar in het proces van creatie en vervolgens de beschouwer in zijn eigen vertelling.

Daarnaast is tengevolge van de muziek in zijn artistieke concept ook één aspect te danken aan  de invloed van het onbewuste.  Zo  bouwt hij ritmische spanningsbogen op in zijn picturale  composities en creëert hij visuele vormen van indrukken en gevoelens. 

De zeer verschillende groepen werken vormen een veelzijdig, soms kleurrijk, oogverblindend Gesamtkunstwerk, dat zowel met intellect als gevoel   kan worden bekeken.  Hoogglans epoxyharswerken domineren sterk en  monolithisch de muur. Door hun oppervlak geven ze op het eerste gezicht een afstandelijke, technisch-koele indruk, omdat de handmatige werkprocessen van de kunstenaar zich niet als zodanig tonen. Vergeefs zoekt het oog naar een penseelstreek of andere sporen van ambachtelijkheid.    

De kern van zijn werk is het effect van licht, zoals blijkt uit de brekings- en doorschijnende eigenschappen van de gebruikte materialen epoxyhars en glas.  Ze reflecteren, absorberen en breken het licht, waardoor een uniek eigen ruimtelijk effect ontstaat.   

Een ander bijzonder kenmerk is Pluis’ neiging tot optische illusies, die hij in verschillende groepen werken op verschillende manieren onderzoekt en die ofwel enorme diepte in zijn werk brengen, ofwel door de dominantie van reflecties elke bepaling van oppervlakte of diepte teniet te doen.   

Zijn neiging tot  geometrische abstractie getuigt van  zijn passie voor rationaliteit, logica en orde.  Maar net zoals de kunstenaar in complexe verbanden tegenpolen observeert en reflecteert, is het bijna vanzelfsprekend dat zijn geometrische werken worden afgewisseld met een thematisch complex van biomorfe soorten werk. Ze doen denken aan vormen en structuren uit de natuur, zoals bijvoorbeeld van opalen.

Ondanks alle veelzijdigheid in het oeuvre van de kunstenaar, zijn het altijd vragen van ruimtelijkheid,   emotionele  kleurenkracht, geometrische vormen en spiegelende, glanzende koele oppervlakken van de gebruikte materialen en van hun tegenpolen, waarvan hij de interacties in zijn kunst onderzoekt.    Dit open spel van sensaties en ingebeelde tegenstellingen leidt tot indrukwekkende, grensoverschrijdende,  nieuw bedachte kunstwerken.